Rio deel 1

Cidade maravilhosa, deel 1

Na twee uur wachten komt Albert de terminal uitgelopen. Eerst zie ik hem niet want het meisje dat naast hem loopt trekt al mijn aandacht. Hij zegt haar gedag en ik ontvang hem met een stevige hug. We vertrekken richting Ipanema. Ons hostel dat vlak achter het strand ligt heeft alles wat we nodig hebben en daar betalen we dan ook voor. Na zijn tas gedropt te hebben direct door naar Lapa, dé uitgaanswijk van Rio. De eerste cairpirinha kopen we op straat. De tweede en derde trouwens ook. De indrukken zijn groot en er valt veel te zien; straatartiesten, kraampjes met onbekend voedsel, oude Portugese gebouwen en natuurlijk Vrouwen. Nadat we een tijdje hebben staan kijken naar een meisje dat Michael Jackson redelijk imiteert besluiten we een club in te gaan. De keuze is reuze en elke muziekstijl hier( samba, pagode, forró, reaggea en funk) heeft zijn eigen sfeer. Het wordt een forró/funk club. De meisjes op het podium gaan los. Al kijkend praten we bij over de afgelopen weken.

De volgende ochtend vertrekken we met de bus richting het grote Christusbeeld. Het symbool van de stad is reusachtig en indrukwekkend. Vanaf de top hebben we ondanks de hangende mist een prachtig uitzicht over de stad. We genieten nog even op de top voordat we afdalen voor een Braziliaanse lunch. De bus is ideaal om veel van de stad te kunnen zien. Ondanks dat we geen gevaar om ons heen voelen laten we telefoons en creditcards in het hostel. We lopen langs de boulevard van het meest bekende strand van de wereld de Copacabana. We zien kinderen op het strand voetballen, anderen volleyballen, ouderen joggen, boddybuilders hangend aan een klimrek en meiden op skates. Alles beweegt en wij zitten er midden in. Toch schijnt Copacabana al jaren over zijn hoogtepunt heen te zijn. Wij brengen de rest van de middag door op het hipste strand van het moment Ipanema. Hoewel het beeld van Braziliaanse vrouwen absoluut gerelativeerd moet worden, valt er genoeg te zien. Er komen veel verkopers rond met eten en drinken tot en met bikinnis armbandjes en hoeden. Albert komt helemaal tot rust. Dit is voor mij nou vakantie zegt ie. Ik ben het natuurlijk met hem eens.

Diezelfde avond gaan we op bezoek bij Jake, Remy en een Amerikaanse studente die tijdelijk in een favella wonen. Ik was er al een dag eerder geweest en moet Albert ervan verzekeren dat het ECHT veilig is. We lopen de Copacabana af en een smal donker steegje in tussen twee grote flats in. We lopen trappetjes op en door kleine steegjes. Precies zoals in de films volgend Albert. We gaan zitten op twee plastic stoeltjes en bestellen een literfles bier. Om de zoveel minuten vullen we onze kopjes bij en zo drinken we de fles leeg. De eigenaar van de "bar" legt ons uit de dit een van de eerste wijken is die door de politie is veiliggesteld. Twee jaar geldeden liepen hier 15 jarige jongens rond met automatische wapens, zij beschermden de drugddealers voor de politie en voor gangleden van andere bendes. Na een grootschalige inval van het leger is in een dag de boel veranderd zijn de bendes verdwenen. We lopen naar een ander barretjes en ontmoeten daar Jake en de rest. Hij kent veel mensen uit de wijk en we worden aan iedereen voorgesteld. Iedereen is aardig hoor ik Albert zeggen: iets wat ik al wist over de Brazilianen. Het is al 24:00 uur en kinderen van drie spelen nog met elkaar op straat. Een enorm verschil met de luxe wijk van ons Hostel. Toch is deze favella voor veel mensen hier het Brazilië. We hebben het erover hoe welkom we er ons voelen op het moment dat er drie politiemannen onze steeg in lopen. Een ervan draag een groot geweer. Er wordt een huis ingelopen en een tas doorzocht. De polities zijn opzoek naar drugs. Niet vanwege rechtvaardigheid maar het is de manier voor hun om extra geld te verdienen. Als je de politie niet omkoopt wordt je bijna nooit meegenomen, wat vaker gebeurt is dat de politie je terplekke neerschiet. Hier kwamen we achter nadat de politie weer weg was. Een van de vrouwen op straat kwam met een foto aanzetten en liet haar neefje zien die de dag ervoor door de politie was neergeschoten vanwege drugsdealen. De verhalen liegen er niet om maar wij hadden gezellige avond in de favella.

Albert is teruggegaan naar het hostel en ik ben met Jake naar Rocinha gegaan. De grootste sloppenwijk van Zuid-Amerika. Elke zondagavond is daar een grote funkparty. Hoewel politie in dit gebied niet welkom is organiseren hostels trips naar dit feest. Ze kennen de mensen die wel de baas zijn en ook hier zijn toeristen meer dan welkom. Jake was al eerder geweest en we gaan met de bus. Deze zet ons af aan de voet van de 600.000 inwonende slum. Het feest is wel echt local. Er zijn meerdere gringos maar de funk muziek, dat uitgevonden is in deze wijk, en de ondergrondse sfeer eromheen voelt echt. Cocaine is hier vrij normaal besef ik als ik een beetje om me heen kijk. Het wordt ook in het openbaar gebruikt want er is geen politie. Toen een politiehelikopter vorig jaar overvloog werd deze uit de lucht geschoten met een bazooka. Na twee uur, lopen Jake, een Argentijns meisje em ik verder de wijk in. Mensen zijn vriendelijk en wijzen ons de weg naar een feest op straat. Onderweg komen we twee mannen met geweren tegen die de wacht houden, ook attendeerd Jake mij erop dat rechts twee mannen aan een tafel zitten met een berg cocaine zo groot als een kokosnoot. Als ze vragen of we willen kopen bedanken we vriendelijk. Ze lachen en steken hun duim op. Het klinkt natuurlijk allemaal levensgevaarlijk. Toch heerst er in sloppenwijken een strenge code waar iedereen zich aan houdt: niemand flikt iemand wat binnen de eigen wijk. Plekken in Rio waar het het gevaarlijkst is zijn de toeristische stranden aan het eind van de avond en drukke markten waar veel mensen lopen. De laatste uurtjes drinken we nog wat en dansen we mee met de mensen op straat. We pakken de bus terug en ik maak Albert wakker voor het ontbijt.

Maandag opnieuw naar het strand, savonds naar The Rio boat club. Onbeperkt drinken op een boot al varend over de oceaan. Het klinkt iets beter dan het was maar we ontmoeten veel andere backpackers from al over the world. De dag ernaar gaan we weer met de bus. Opweg naar de artistieke wijk Santa Theresa. Als we veel te ver de bus uitstappen worden we geholpen door iemand die toevallig naar dezelfde plek als ons moet. Behulpzaam is echt iedereen. In de wijk komen we aam bij de gekleurde trappen voor sommigen bekend uit de Videoclip beautiful van Pharell ft. Snoop Dogg. Rond avondeten lopen we door het centrum. Iedereen komt uit zijn werk en het lijkt net New York. De werkende klasse is gekleed in pak. Vrouwen op hakken. We bestellen Mc Menu en Vervolg deel 2kijken naar de duizenden passerenden mensen. Zoals elke avond na het avondeten even een uurtje een powernap en daarna weer uit. Deze keer in een club met dancemuziek. Albert baalt er van dat niemand gelooft dat hij Geen Braziliaan is en geen portugees spreekt. Blond en wel portugees blijkt meer teweeg te brengen.

Rio was zeker alles wat we ervan verwacht hadden en we hebben ook zeker alles eruitgehaald. Wel heeft Albert drie keer zoveel uitgegeven dan hij van te voren gedacht had en ben ik zo goed als door mijn budget heen. Rio is duurder dan London. En het is tijd to move on.